Jens A. Hald Al-Sheikhali

We zouden van Chiawa Camp 1 naar Chiawa Camp 2 wandelen, wat een wandeling van 10 kilometer was. Vandaag was het terrein beheersbaar en de makkelijkste dag tot nu toe, maar het begon met slecht weer.

Toen we 's ochtends met al onze uitrusting klaar waren, maakten we maar een paar stappen voordat het weer begon te regenen. Een goede tip is altijd zonnebrandcrème op te doen, zelfs als het bewolkt is en regent. Mijn handen zijn nu helemaal verbrand, gelukkig doet het niet zo'n pijn als het eruit ziet. Ik hoop dat het slechts een milde verbranding is, maar het ziet er behoorlijk heftig uit.

Morgen zou de zwaarste dag tot nu toe moeten worden, waar we de Lava Tower bereiken, we zullen dan ongeveer 4750 meter hoogte zijn. Ik denk dat dit de eerste keer zal zijn dat we hoogteziekte echt zullen voelen. Hopelijk zijn de symptomen mild, zoals hoofdpijn enz., maar we zullen zien.

Wat gebeurt er als iemand onderweg ziek wordt? Hoe gaan de gidsen daarmee om? Hebben ze medicijnen bij zich, en is er een arts aanwezig?

De gidsen letten continu op de groep, daarnaast wordt er elke avond na het eten een check gedaan. Dan komt onze gids langs en meet onze pols en het zuurstofgehalte in het bloed, en beantwoord je enkele vragen zoals hoofdpijn, misselijkheid, diarree, duizeligheid enz.

Ons is verteld dat je kunt doorgaan, zelfs als je meerdere symptomen van hoogteziekte hebt, en dat is waar je mentale kracht belangrijk wordt. Of je sterk genoeg bent om door te gaan, zelfs als je je niet top voelt. Als je echter ernstige symptomen krijgt, moeite hebt met ademhalen en zuurstof nodig hebt, is het voorbij. Dan word je naar beneden geholpen, en mag je niet verder.

Voelde je je op dit moment in veilige handen?

Ja, dat deed ik, en het was ook een extra voordeel om in zo’n goede groep te zijn. We letten allemaal goed op elkaar om er zeker van te zijn dat iedereen zich goed voelde.

Het is behoorlijk mistig hier in Barranco Camp, we zijn zo hoog dat we door de wolken lopen. Zoals ik gisteren zei, zou het vandaag zwaar worden, en dat was het ook echt. Je gaat heel langzaam als je boven de 4000 meter hoogte bent. De gidsen herhalen constant "polepole", wat "langzaam" betekent.

Op weg naar Barranco Camp kwamen we langs een waterval waar we naar beneden moesten, terwijl het tegelijkertijd sneeuwde. Achter ons waren een paar Amerikaanse groepen die zeiden dat het waanzinnig en erg gevaarlijk was, maar we hebben het gehaald en kwamen veilig beneden aan. De afdaling bij de waterval was veel zwaarder dan de klim. Ik heb nog geen hoogteziekte, en in Barranco Camp, dat we hebben bereikt, zijn we op 3900 meter hoogte. Nu hebben we nog maar twee dagen te gaan, het wordt spannend.

Een andere dag is voorbij, en we zijn nu in Karanga Camp. We begonnen de dag met de klim naar de Barranco Wall, die steil en heel hoog was – waarschijnlijk meer dan 100 meter die we helemaal omhoog moesten klimmen.

Iedereen is goed doorgekomen, en gelukkig was het weer ons ook gunstig gezind – we hadden de hele tijd zon en warmte, en toen we boven aankwamen, was het fantastisch.

Kort daarna waren we in Karanga Camp, waar we dineerden, en toen begon het weer te regenen. Het was zware regen. We kregen de instructies voor morgen, waar we een korte wandeling maken naar een kamp op 4650 meter hoogte.

Morgen wordt ook een grote dag, want als we daar aankomen, zullen we lunchen, daarna moeten we een paar uur slapen tot het avondeten, en dan slapen we weer. Om middernacht worden we door de gidsen gewekt, want dan gaan we naar de top. Dat wordt gek, daar kijken we naar uit. Ik heb nog steeds geen hoogteziekte, maar ik heb pijn in mijn linkerknie, maar ik ben in een goede stemming.

Hoe gaat het met de slaap op dit moment? Kun je uitleggen wat er met je knie is gebeurd? Was je daar nerveus voor?

De slaap is nogal sporadisch, en het bestaat meestal uit langere rustperiodes of korte slaapmomenten die nooit echt diep zijn.

Wat mijn knie betreft, was het pure overbelasting. Tijdens de klim had ik geen problemen, maar de afdaling was gewoon te veel belasting op de lange termijn. Dat was ook iets wat me achteraf verraste – wanneer je een berg beklimt, denk je altijd dat het alleen maar omhoog gaat, maar je brengt ook veel tijd door met steil naar beneden te gaan.

Op dit moment kon ik nauwelijks een stap naar beneden zetten zonder te proberen alleen op mijn rechterbeen te landen en de schokken te absorberen, maar dat was bijna ondraaglijk. Ik zou altijd liever 3 kilometer hoger klimmen dan 100 meter hier naar beneden te gaan.

Ik was niet bezorgd dat het een showstopper voor mij zou worden, zolang ik er tijdens de klim geen last van had. Daar kon ik de gedachte gewoon op de achtergrond zetten, en ik dacht dat ik het "probleem" wel zou aanpakken als we de top hadden bereikt en helemaal naar beneden moesten.

Op dag 8 bereiken jullie de top. Kun je iets zeggen over de ervaring? Was het zoals je had voorgesteld? Kon je ervan genieten, of was je te uitgeput?

Toen ik om middernacht werd wakker gemaakt en mijn hoofdlamp aanzette, flitste de binnenkant van mijn tent door de vorst. Dat was behoorlijk bijzonder. Toen ik daarna naar buiten stapte in een sterrenheldere nacht met volle maan, gaf het me een gevoel van extra energie en motivatie om de laatste 5 kilometer te overbruggen. Deze dag was zonder twijfel de mentaal meest uitdagende ervaring die ik ooit heb meegemaakt, en ik had de dag waarschijnlijk onderschat, omdat alles tot dat moment zo goed was verlopen.

Het duurde 7 uur om de 5 kilometer te lopen, dus te zeggen dat het tempo erg langzaam was, is waarschijnlijk een understatement.

Ik had hoofdpijn, werd duizelig wanneer ik ergens anders keek dan naar mijn voeten, had maagproblemen die gelukkig niet erger werden.

De laatste kilometer werd gelopen terwijl de zon opkwam, door 70 cm sneeuw en boven de wolken. Het was een beetje als op een andere planeet, toen we bovenaan aankwamen en omkeken. Tegelijkertijd was er een enorme mentale boost toen we door het zonlicht werden geraakt, en het geluid van onze voetstappen in de sneeuw in totale stilte. Iedereen was zo uitgeput dat er niet werd gepraat. Daarboven in de sneeuw, met de wolken als een zee aan de horizon, was echt magisch.

Uiteindelijk kwamen we bij het beroemde bord waar iedereen zijn foto maakt, en daarna had je maar zo'n 10 minuten boven voordat het weer naar beneden ging. Vanwege de uitputting en de dunne lucht.

Heeft iedereen in de groep de top bereikt? Hoe lang deed het jullie om weer naar beneden te komen?

Ja, de hele groep bereikte de top, dus dat was echt geweldig. En om daar met mijn vader te staan was ook een speciaal moment voor mij. Wat het ook extra cool maakte, was dat we, toen we terugkwamen in het kamp waar we 's nachts waren vertrokken, een kleine pauze van ongeveer een uur hadden. Hier verraste Lars uit onze groep ons met vijf gouden medailles, waarop hij onze namen had gegraveerd en die zeiden dat we de top hadden bereikt. Dat was echt een grappige en speciale gebeurtenis.

De afdaling ging echt snel en duurde slechts 1,5 dag, je hoefde je niet te acclimatiseren, dus het ging veel sneller. Dat betekende echter dat mijn knie weer veel pijn deed en bijna ondraaglijk was. Maar we hebben het allemaal gehaald!

Tijdens zijn reis naar Kilimanjaro droeg Jens onze casual broek, functionele jas, muts en 1927 t-shirt.